(Column: Kronkel Vaassens Weekblad 8juni 2016)
We hadden voor dit jaar, anders dan voorgaande jaren, geen grootse vakantieplannen. Geen middernachtzon, geen Santiago de Compostela maar gewoon wat zwerven. Beetje lekker weer, mooie plaatsen en vooral lekker uitrusten, want het was behoorlijk druk het afgelopen jaar. En zo bracht onze camper ons aan de Romantische Strasse, op de Brennerpas en aan het Gardameer. We trokken de St. Bernardpas over naar Zwitserland en we bezochten Colmar in de Franse Elzas. De laatste week van onze vakantie brachten we door aan de kust van Zeeuws Vlaanderen. Dat is een stukje Nederland waar we nog nooit waren geweest. Onze camper vond een plekje op een enorme strandcamping, maar van het feit dat daar honderden mensen waren, hebben we weinig gemerkt.
We hebben een aantal prachtige fietstochten gemaakt door het weidse Zeeuwse land en een van de tochten bracht ons in het plaatsje Groede. Kent u dat? Wij hadden er nog nooit van gehoord en tot onze grote verbazing troffen we aan de rand van het dorp de restanten van een twaalftal grote bunkers. Ze stonden vlak bij elkaar en vormden zo een ‘bunkerdorp’. De tableaus vertelden ons over het hoe en waarom. Groede ligt aan de kust en maakte tussen 1941 en 1944 deel uit van Hitlers Antlantic Wall. En zo rolde de recente geschiedenis zich op die vroege zaterdagochtend voor onze ogen uit.
Een half uurtje later stonden we in de kerk van dit Zeeuwse dorp en de voorzitter van de stichting die de kerk in beheer heeft, vertelde enthousiast over de geschiedenis van ‘zijn’ kerk. Een kerk uit de 13e eeuw, die dertig jaar lang werd blootgesteld aan de getijden van eb en vloed. Wat een geschiedenis. Nu is de kerk gerestaureerd en wordt hij gebruikt voor allerlei doeleinden: bruiloften, tentoonstellingen, begrafenissen, concerten en ja, er wordt ook nog gekerkt. Eens in de maand en dan zijn er zo’n 20 mensen in de kerk. Dat kan allemaal…. in Groede
Marianne Visch – de Bruin