(Column: Kronkel Vaassens Weekblad 23 maart 2017)
Heerlijk om even naar buiten te gaan, buiten de stad bedoel ik. Fietsend langs boerderijen, landhuizen en dijkhuisjes vallen me allerlei huizennamen op. Namen van mensen, maar ook namen die iets over de gedachten van de bewoners zeggen: Het Anker. Het Legaat. Nooit Gedacht.
Dan kom ik opeens een naam tegen die je niet vaak meer ziet: Linquenda. Letterlijk: “dat wat verlaten moet worden”. Iemand zei mij eens dat dat een wijze naam voor een huis is. Je moet er immers ooit een keer uit, het achterlaten, zoals je alles moet achterlaten. Wel waar natuurlijk, maar als naam voor je huis? Het voelt haast als een vermaning aan de voorbijganger, zo van: denk maar niet dat je hier iets te vertellen hebt, alles gaat voorbij. Waarom niet gewoon trots zijn op je huis en ervan genieten, waarom zou je voortdurend herinnerd moeten worden aan de vergankelijkheid?
Of… zou er ook een andere gedachte achter kunnen zitten. Zou het kunnen zijn dat zo’n naam ons juist wil beschermen? Omdat bezit je ook óngelukkig kan maken als je er teveel waarde aan hecht. Dan word je er immers afhankelijk van, je kunt niet meer zonder. En dan is er alleen nog maar te verliezen……….
Toen een van mijn vroegere collega’s afscheid nam om een carrièreswitch te maken gaf zij ons de volgende tekst mee van de schrijver P.F. Thomése:
“Niet iets proberen vast te houden dus, ook het mooiste niet, juíst het mooiste niet. Het steeds proberen los te laten, steeds bijtijds de verwijdering onder ogen zien. Altijd met lege handen durven staan, dan kun je beter vangen als het nodig is.”
Als je daar zo over nadenkt, krijgt loslaten iets positiefs. Het maakt vrij, weerbaar, onafhankelijk. En misschien wel gelukkig. In oosterse religies is het vaak een hoofdthema. In het westen lijkt het soms een beetje weggestopt. Maar toch…………de moeite van het proberen waard.
Vandaag schrijf ik mijn laatste kronkel in dit blad. Ook dat is een afscheid. Gedurende mijn stageperiode was onze voorganger Marianne Visch bereid mij een deel van haar column-ruimte af te staan, wat ik erg heb gewaardeerd. Nu geef ik haar die graag weer terug.
Loslaten. Linquenda. Ik vind het een mooie naam.
Maria Bolijn
stagiaire