(Column: Kronkel Vaassens Weekblad 26 februari 2016)
Het gebeurt niet zo heel vaak, maar vorige week was ik even op een basisschool. Het was de prachtige nieuwe school waar mijn kleinzoon les krijgt. Fonkelnieuw gebouw met veel open ruimtes, die overigens toch niet zo heel goed bleken te bevallen want er worden inmiddels weer deuren in gemaakt, zodat desgewenst geluiden kunnen worden buitengesloten.
Maar goed, daar wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Ik was daar omdat in de groep van mijn kleinzoon wordt gewerkt aan het project ‘moderne geschiedenis’ en in deze weken zijn de kinderen, in de leeftijd van 8 en 9 jaar, bezig met de Tweede Wereldoorlog. Ze hebben het Airborne museum bezocht en meester heeft al veel over die tijd verteld. Vanmorgen waren wij te gast omdat de overgrootouders van mijn kleinzoon die tijd nog hebben meegemaakt. Zij waren toen kinderen en omdat opa nu eenmaal gewoon heel mooi kan vertellen, had mijn dochter dit met meester bekokstoofd.
En zo zaten wij, mijn moeder, mijn man, mijn dochter en ik, samen te kijken en te luisteren naar ‘opa’ die de kinderen vertelde over een tijd waarin zijn zwager moest vechten op de Grebbeberg en er geen telefoon, TV of internet was, waardoor niemand wist hoe het met hem ging. Hij vertelde hoe voorzichtig je moest zijn met wat je zei, want iedereen kan een verrader zijn. Over dat vliegtuig dat net buiten het dorp was neergeschoten en waar hij natuurlijk naar was gaan kijken. En hij vertelde over vluchtelingen, die vanuit gebieden waar werd gevochten, naar ons dorp op de Veluwe kwamen en daar liefdevol werden opgevangen.
Een half uur duurde zijn gesprek met de kinderen, die verbazend goed luisterden en geregeld hun hand opstaken om een vraag te stellen. Een verhaal dat eindigde met de blijdschap over herwonnen vrijheid en het vaste voornemen: dit noot meer! Een half uur ging het over vroeger, maar ook over nu. Over geschiedenis, die zich herhaalt.
Nog één laatste vraag mocht worden gesteld en een meisje vroeg: En die zwager van u, hoe is het daarmee afgelopen?
Dank je wel, opa! Dank jullie wel, kinderen! Ook ik heb weer heel veel geleerd vanmorgen. En die zwager, die is weer veilig thuis gekomen.
Marianne Visch – de Bruin