(Column: 24 oktober 2025)
Een begraafplaats bezoeken omdat een dierbaar familielid is gestorven is iets heel verdrietigs. Na jaren was ik weer op Oud Eik en Duinen in Den Haag. Toch voelde het ook goed om daar te zijn. Veel familieleden liggen er begraven en ik moest opeens denken aan mijn allereerste begrafenis, die van oudtante Jansje. Ik was 11 jaar en wou niet mee, met als argument dat ik nog nooit een bij een begrafenis was geweest. Mijn vader had als tegenargument dat het dan hoog tijd werd.
Oudtante Jansje. Ze woonde alleen in een pension, maar ik geloof niet dat ze dat erg vond. Ze was er trouwens nooit, alleen om te eten en te slapen. “Ik heb geen vrijer hoor”, zei ze gekscherend als iemand weer eens bezorgd was omdat ze laat in het donker thuiskwam. Want ze had een druk sociaal leven: een enorme kring van kennissen, waar ze – gevraagd of (meestal) ongevraagd – op bezoek ging. Ik hoor nog de verschrikte uitroep van mijn moeder toen ze uit het raam keek: “Och heden, daar heb je tante Jans!”. We zagen haar het tuinpaadje oplopen, sjouwend met een schemerlamp. Ze bracht vaak iets mee wat ze dan weer van één van haar kennissen had gekregen. In haar ogen ontbrak bij ons blijkbaar een goede verlichting. Evenals een monopolyspel. Het antieke exemplaar wat tante toen voor ons geregeld had staat nu bij mij in de kast.
Tante Jansje wist overal een bestemming voor, maar het was nooit voor haarzelf.
Op oudere leeftijd kreeg ze een milde vorm van kanker. Geen koffie meer, adviseerde de dokter, maar daar kon natuurlijk geen sprake van zijn. Tante Jansje wist wat goed voor haar was. En koffiedrinken hoorde daar zeker bij. Het einde kwam nadat ze bij het oversteken op straat was aangereden door een brommer. Al een eindje in de tachtig was ze toen. Maar nog steeds onderweg.
Over geloof sprak ze nooit. Ik denk dat ze de katholiek-apostolische kerk van de familie bezocht, maar ook dat weet ik niet zeker. Wat ik wel weet is dat ze een sterke drive had om te leven zoals ze deed: niet zeuren, niet ontevreden zijn, maar haar opdracht zoals zij die zag met veel vreugde vervullen. Ze was onderweg om te helpen. Altijd onderweg.
Maria Bolijn