(Column: 5 juni 2025)
Op het moment dat ik deze column schrijf is het chaos. Chaos in de wereld, dat was het al lang. En nu ook nog eens chaos in ons eigen land na de val van het kabinet. Verbijstering.
Wat is er juist nu veel wijsheid nodig en wat is er behoefte aan vrede! Wijsheid en vrede, ze hebben iets met het naderende Pinksterfeest te maken. Wijsheid wordt een gave van de Geest genoemd. Vrede een vrucht van de Geest.
Wijsheid. Als ik daar wat over door mijmer dan moet ik altijd denken aan de wijsheid van Salomo. Vooral aan het bekende bijbelverhaal over twee vrouwen die in hetzelfde huis wonen, en ongeveer gelijktijdig een kind krijgen. Eén baby sterft. Beide vrouwen eisen het levende kind op als het hare. Onmogelijk aan te tonen wie de waarheid spreekt. Salomo geeft daarom bevel het levende kind in tweeën te hakken en de helften eerlijk te verdelen. De ene vrouw is bereid dat te aanvaarden, alles liever dan dat de ander het levende kind zou krijgen. Maar die ander smeekt Salomo om het levende kind dan maar liever aan die ene vrouw te geven. Dan is voor Salomo duidelijk wie de echte moeder is. Zij krijgt het levende kind. Want Salomo zette zo een proces in werking waarbij het niet meer gaat om gelijk hebben maar om erbarmen en liefde. Waarbij prijsgeven van het eigen recht omwille van het welzijn van het kind tot waarlijk recht leidt. Het is die wijsheid die in heel de bijbel terugkomt.
Vrede. Later op de dag, als ik naar huis rijd, zie ik voor mijn auto uit twee duiven lopen. De maximumsnelheid hier op het vakantiepark is 15 km, maar de duiven hebben een lager tempo. Ze gaan niet opzij maar lopen naast elkaar rustig en onbekommerd door. Zij bepalen het tempo, ik volg. Pas na een meter of vijf besluiten ze vliegend verder te gaan. Het waren gewone duiven, geen witte, maar toch hadden ze iets van de vredesduif, dat andere symbool van Pinksteren.
Wijsheid en vrede, beide symbolen van Pinksteren die we in deze tijd hard nodig hebben. Of, zoals Huub Oosterhuis dichtte: “Dat in ons wordt herschapen de geest die overleeft, dat onze lieve aarde nog kans op redding heeft.”
Maria Bolijn