(Column: 8 december 2025)
Het ging al weken niet goed.
Geen zaak van leven of dood maar wel heel vervelend: de mengkraan in de keuken haperde. De warme helft draaide prima open en dicht, maar met de koudwaterknop ging het steeds moeizamer. Tot het moment dat de kraan alleen nog met twee handen en veel kracht kon worden dichtgedraaid. Toen was het genoeg. Gelukkig deelde mijn echtgenoot mijn mening dat er iets moest gebeuren. Hij sloopte de boel alvast; er bleek meer nodig te zijn dan alleen een nieuw leertje.
Blij droomde ik van een nieuwe kraan. Tenslotte was deze al tientallen jaren oud. Twee van onze dochters hebben een kraan met cooker- en nog meer functies. En al voelde ik wel dat dát waarschijnlijk een brug te ver was, ik kon in ieder geval uitkijken naar iets nieuws.
Helaas. Mijn man wilde de kraan repareren. Zelf. De details van ons meningsverschil bespaar ik u. Net als de woordenwisseling die ontstond omdat ik uit ervaring wist dat dat wel even kon gaan duren. Ik ken mijn man: eerst dagenlang shoppen om het benodigde onderdeel te vinden, goed passend, maar wel voor de allerlaagste prijs. Dat het uiteindelijk prima zou lukken wist ik ook wel – eveneens uit ervaring – maar intussen was er geen kraan en stond de complete inhoud van het gootsteenkastje midden op de vloer uitgestald….
Toen de oude kraan er nog diezelfde middag weer op zat en naar behoren functioneerde, schaamde ik mij dubbeldiep.
Onlangs heeft de Europese Commissie een nieuwe richtlijn aangenomen die consumenten een “recht op reparatie” geeft. Té veel apparaten kunnen tegenwoordig niet eens gerepareerd worden en worden dus vervangen, met onnodige belasting voor het milieu als gevolg. Of het kan wél gerepareerd worden maar men wil het niet. Even was ik vergeten dat er ook nog zoiets is als verantwoordelijkheid voor de ons gegeven aarde; het is al in het Oude Testament te lezen. En zegt het Nieuwe Testament niet iets over liefdevol met elkaar omgaan in plaats van handelen uit jaloezie of egoïsme?
Een dubbel leerzame ervaring ……
Maria Bolijn