(Column: 1 augustus 2025)
“Jij schrijft nooit over politiek hè?” zei iemand laatst tegen me. Dat klopt, ik ben soms (te) gemakzuchtig. Want wat je zegt of schrijft over politiek is altijd moeilijk. Iedereen wil vrede, maar welke reële optie kan die echt kan garanderen? Demonstreren kán helpen. Je standpunt uitdragen. Een statement maken. Tegelijk weet ik dat mijn standpunt nogal eens is veranderd bij het voortschrijden van het wereldgebeuren.
Net toen ik had besloten dat ook deze column niet over Gaza zou gaan, kwam mijn echtgenoot thuis uit de stad met twee kleine gele post-it briefjes. Hij had ze gekregen van een man die hij op straat was tegengekomen.
De man had niets gezegd, maar hem zwijgend de twee briefjes overhandigd. Met daarop een boodschap in gebrekkig Engels. Op het ene stond: “Gazza is now 1940” en op het andere “Peac in Pelstin”. Het eerste een confrontatie voor de lezer, het tweede de vurige wens van de schrijver. Hij zei niets en vervolgde zijn missie, want hij had een heel stapeltje bij zich.
Het raakte me. Dit was geen grote demonstratie, maar een kleine. Een stil maar krachtig betoog, niet gericht tot een grote groep maar van mens tot mens. Zodat je toch weer gaat nadenken, praten. Pacifisme zal de wereld niet redden, wapens evenmin, al zullen die onvermijdelijk blijven. De vruchten van diplomatie lijken van korte duur.
Ik denk aan de woorden van Henriëtte Roland Holst :“De zachte krachten zullen zeker winnen in ’t eind”. Opgetekend kort na de eerste wereldoorlog en nog regelmatig geciteerd. Zou liefde de wereld wél kunnen redden? De wereld heeft het in ieder geval hard nodig, juist vanwege de verschrikkingen die mensen elkaar aandoen. Die ene Liefde die die niet draait om eigenbelang en zelfbehoud, maar zoals we die kennen uit het bijbels evangelie. Ik ben de twee kleine gele briefjes niet vergeten.
Maar dan besluit ik – uit arren moede – om maar gewoon hier een begin te maken.
Straks komt onze vroegere buurman eten. Hij is onlangs weduwnaar geworden en nu de kinderen met vakantie zijn is het soms eenzaam. Hij rekent op een gezellige ontvangst. Zou ik daar een beetje liefde in kunnen leggen?
Het proberen waard denk ik.
Maria Bolijn