(Column: Kronkel 14 januari 2023)
De jaarwisseling ligt weer achter ons, het nieuwe jaar is al lang niet meer nieuw.
Wat wordt het nieuwe toch altijd snel oud. Ik herinner me nog dat ik vroeger als klein meisje eens met mijn ouders op nieuwjaarsdag door een dik pak vers gevallen sneeuw liep. Nog geen voetstap vóór ons te zien. Dat was nog eens een nieuwjaarsgevoel. Maar lang duurde dat niet: na een dag was de sneeuw al doortrokken van de bruin-grijze moddersporen van het verkeer.
Weg nieuwjaarsgevoel.
Hoe komt dat? Waarom is het nieuwe altijd maar zo kort nieuw? De tijd verstrijkt en het is alweer voorbij.
Over tijd gesproken: de oude Grieken kenden naast de klokketijd (chronos) nog een andere tijd: kairos. Dat woord zou je kunnen vertalen als: het gunstige ogenblik, het rijpe uur. Dat slaat dus niet op de kwantiteit, op het aantal verstreken uren, maar op de kwaliteit van juist dít uur, dit tijdloze moment.
Zo kun je de tijd op verschillende manieren beleven. Als iets vanzelfsprekends, zodat je ook heel gemakkelijk zegt: ik heb nu geen tijd, dat komt later wel. En dan blijkt helaas maar al te vaak dat “later” niet meer komt. Dat is de klokketijd.
Maar je zou er ook anders naar kunnen kijken, niet als iets wat je hebt maar als iets wat je krijgt. Een geschenk wat je op dit moment gegeven wordt. En verdient een geschenk het niet om met aandacht in ontvangst te worden genomen?
Laten we proberen om op zoek te gaan naar de kwaliteit van het moment. Dan staat de klok even stil en krijgt het nieuwe een kans. Want kwaliteit wordt niet zo gauw oud.
Maria Bolijn