‘Terugblikken (2)’

(Column: Kronkel 12 augustus 2022)

‘Vele wegen leiden naar Rome’, zo luidt een bekend spreekwoord en dat betekent dat er veel manier zijn om je doel te bereiken. Er leiden ook een aantal wegen van mijn woonplaats Apeldoorn naar Vaassen en eentje daarvan is het inmiddels overbekende fietspad, dat aan het einde van de vorige eeuw (wat klinkt dat lang geleden!) is aangelegd op de plek van de voormalige spoorweg, de zgn. Baronnenlijn.

In de afgelopen jaren heb ik heel, heel veel keren over dit fietspad de 7 km. tussen mijn huis en Vaassen afgelegd. In elk geval meerdere keren per week en soms twee of wel drie keer per dag! Natuurlijk ging ik ook wel met de auto, want ook ik laat me niet moedwillig natregenen als het niet hoeft, maar al vrijwel direct na het begin van mijn werkzaamheden voor het kerkje kocht ik mijn eerste e-bike. Hoeveel kilometers ik daarmee heb gereden weet ik niet, maar de computer op mijn nieuwe fiets, inmiddels 3 jaar oud, geeft nu al een stand aan van ruim 12.000 km., die natuurlijk niet allemaal op dat ene fietspad zijn afgelegd.

Op dat fietspad heb ik de seizoenen aan me voorbij zien gaan. Ik zag in de lente elk jaar de ooievaars terugkomen en een paar maanden later de jongen uitvliegen. Ik zag de struiken en bomen uitbotten en genoot van al het jonge groen. Ik hoedde me voor de eikenprocessierups, want er staan heel veel eikenbomen langs het fietspad en in de zomer waren er de vele toeristen, die ook het fietspad hadden ontdekt, of die het klompenpad liepen dat bij de Watermolen begint. En op heldere dagen in de winter genoot ik van de ruimte en de stilte om me heen, die me de gelegenheid gaven om na te denken en de gesprekken, die ik vaak had gevoerd, te evalueren.

Maar het meest heb ik genoten van de herfst. Van de mistige dagen waarbij de molen op een gegeven moment opdoemde, de schapen en de paarden me vanuit de nevel aankeken,  en de spinnen prachtige webben maakten in het gras en de struiken langs het pad.

Natuurlijk ga ik straks de mensen het meest missen, maar toch…..

Marianne Visch – de Bruin

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *